Wie contact wie als eerst? Een punt van discussie.
‘We hebben lang niet gesproken, dus zag het als een goed moment om een vriendin na lange tijd weer te spreken.’
‘Klopt, om eerlijk te zijn keek ik al een tijdje naar jou bericht of telefoontje. Elke keer dat we contact hadden kwam het van mij. Op den duur vond ik dat niet meer leuk, dat ik steeds contact opzoek. Ik heb dit niet alleen bij jou ervaren, maar bij meerdere mensen.’
‘Ik begrijp dat. Ik maak eerlijk gezegd niet als eerste contact, omdat ik ook ervaren heb, dat je niet gelijk reageer en of nauwelijks kan beantwoorden. Vaak legde je me ook uit dat je in een stress zit.’
‘Tijdens onze laatste gesprek heb ik ook aangegeven dat je mij mag en kan contacten. Daar zag ik niets van terug. Ik ben er al klaar mee. Wie mij contact, contact ik terug.’
Dit is niet de eerste keer dat een vriendin van mij, onze eigen weg zijn op gegaan, en dus niet meer in elkaars leven passen.
Het is ook niet de eerste keer dat ik het gevoel kreeg dat ik ‘achter mensen aanzit om hen te ontmoeten voor een social moment.’
Ook niet de eerste keer dat dit met mij gedeeld is. Ben ik het en zie ik vriendschap als niets, terwijl vriendschap bij mij op nummer 1 staat? Ik ben er over heen gegroeid door mijn eerste hartenbreuk. Een vriendin die mij een nette brief stuurde met de mededeling dat ze stuff te verwerken had, bleek achteraf natuurlijk. Wij zijn intussen nog steeds vriendinnen, maar niet meer besties.
Het Contact met andere vrienden
In ieder geval, laat mij aangeven dat de vrienden die ik de afgelopen 5 jaren en sommige iets langer, heb leren kennen, hebben deze verwijtende gedragshouding niet. ‘Wie mij eerst contact die contact ik terug.’ We contacten elkaar als en wanneer we er voor voelen of wanneer we met elkaar willen praten. We hebben een leven, we hebben diverse zaken waar we mee bezig zijn, we groeien verder en ontwikkelen andere prioriteiten in ons leven, vaak groeien onze vrienden niet mee met ons, en vaak ontmoeten we anderen die passen in onze nu levensstijl. Ik ken een paar vrienden ook al spreken we of maken we contact na 5 jaren, het lijkt alsof we gisteren nog gesproken hebben. Misschien moet ik even zijn point of view hierover horen. Het stoort mij, omdat het waar is, ik maak niet vaak contact, omdat ik ook eens de persoon ben, die een vriendschap op de hoogste trede zette, maar de andere persoon had mij niet op die trede. Het was ook een realisatie dat; het belangrijk is om te weten waar je staat in iemands vriendschap.
Mijn observatie van haar
Weet je dat die vriendin momenteel weer in een stress situatie zit? Typisch toch, hoe ik haar weer contact. Ze heeft niet eens door dat ik haar benaderde om weer bij te praten en eigenlijk voelt haar vibe niet meer prettig. Mijn observatie over haar; Ze is een Surinaamse; hier geboren en opgegroeid. Mijn ervaring met haar is dat ze niet een typische Hindoestaanse dame is. Vanwege een relatie strubbeling heeft zij zich gestort op haar studie en kreeg een beurs. In dat land heeft zij ruim 4 jaren gestudeerd, ook een baan gekregen heel kort, voor ze terug moest naar Suriname, vanwege een ongeluk. Toen ze in Suriname terug kwam; was Suriname ALLES BEHALVE GOED in haar ogen. Wij waren zo ver achter. Ze kon haar draai niet vinden qua finances vergeleken met wat ze heeft moeten achterlaten. De mannen waren niet goed- en niet binnen haar standaard en intelligentie. Het land was en is niets meer voor haar. Ze moest terug in het ontwikkelt land, grote stad, waar alles georganiseerd is en betere systemen en mogelijkheden heeft. Ik snap het! Alleen zeg ik, bash je land niet, waar je bent geboren en opgegroeid. Het land heeft je wel gemaakt tot wie je nu bent. Het is inderdaad zielig, en vervelend dat we nog steeds zo ver achter zijn, maar daarom ben je weggegaan om ons land toch te helpen opbouwen? Voor mij vlucht je uit je land dan. Je wilt gaan waar het beter is, EN je bent voor een man ook nog het land uit gegaan. Ik veroordeel je niet, maar dat heeft ook voor de eerste twee jaren voor stress gezorgd, waardoor ik als vriendin nauwelijks met haar kon communiceren. Nu, vraag ik me af of ik hetzelfde ga doen. Dat is voor een andere blog. Ik ben trots en blij voor haar. Ze durft, en dat zou ik niet durven, niet op zo een manier. Dat heb ik haar ook kenbaar gemaakt.
Met haar houding van; ik maak contact met degene die dan ook eens het initiatief neemt- zeg ik succes! Wat ik nu zie is dat zij zich uitgesloten voelt van Suriname. Niemand in Suriname reikt de hand naar haar uit, want zij heeft Suriname ook gedag gezegd, ook haar familie. Zij koos een familie buiten. Ook heeft zij de mensen die misschien wel contact maakte, want ik was er een van, onbewust uitgesloten. Ze deelde niets meer, wilde wel meer van jou weten, en daarop advies geven, en ze was ook niet betrokken in jou leven. Haar band met Suriname heeft ze kwijt, en dat merkt ze bij haar ouders. Het is niet makkelijk voor haar om zo snel een ticket te kopen en haar ouders te bezoeken. Sinds haar vertrek in 2019 is ze nooit meer terug gekomen naar Suriname, omdat ze financieel het nog niet kan veroorloven.
Ik ben nog steeds een vriendin voor haar, als ze dat wel of niet zal erkennen, in de situatie die zij nu is en hoe zij zich voelt.
Ik ben nog steeds trots op haar en gun het haar.
Ik wens haar echt het allerbeste, en dat meen ik.
Het deed mij alleen pijn – dat ze zo een standpunt heeft genomen – en dat ze al haar mensen, waaronder ik, die op een hele andere positie staat – onder een kam heeft geschoren. De persoon die in haar gelooft, ondanks diezelfde mensen haar voor gek zagen of jaloers zijn, scheert zij mij onder een kam met hen.
Dit alles is mijn observatie en mijn gevoel dat ik geprobeerd heb te beschrijven.
Als jij het leest; weet dat ik geen hard feelings met je hebt. Je bent en blijft een vriendin van me. Ik ben nog steeds super trots op je. Het gaat je goed en alles komt zeker goed.