Het komt voor dat vrienden, kennissen en familieleden mij benaderen als het gaat om mijn specialiteit in de media & journalistiek. 

De vergelijking en druk die ze leggen op mij is niet één waar ik naar kan leven. 

Luisteren naar diverse podcasts als #FreelanceLeven heeft mij inzicht gegeven dat journalisten er voor moeten waken dat zij zich zodanig verantwoordelijk voelen om ‘de journalistiek te redden’. Het is een onmogelijke taak om dat van jezelf te eisen en te verwachten. 

In de passie die een individu heeft, en zich profileert in de media & journalistiek, kan zo een individu zelf bepalen, tot waar hij kan mocht hij de drang hebben om de journalistiek te redden. 

Media & journalistiek is dynamisch en breed. Er zijn constante verbeteringen en een ieder vult aan het geheel. 

Aan de kantlijn staan en kritiek hebben is wat een ieder kan, zelf deel zijn en participeren aan het geheel is een andere kant van het medaille. Voor ons ook niet een makkelijke opgave. 

Over de hele wereld zijn er diverse discussies, raakvlakken en grote verschillen. 

Suriname is in deze niet uniek. Soms wil ik dat geloven, maar het is helaas niet zo. Onze media & journalistieke operaties verschillen niet veel met de Caribische en Latijns-Amerikaanse collega’s. 

Ik heb mijn eigen opinie dat gebaseerd is op scholing, ervaring, observatie en anderen hun perspectief. Er is geleerd dat journalisten geen opinie mogen hebben, dat is waar, en daarom zijn er ook andere platformen waarbij journalisten WEL de mogelijkheid hebben hun opinie te delen. Naar mijn inziens is mijn opinie slechts als observatie en dat men ook mijn perspectief ziet. Als we op elkaars tenen getrapt voelen dan is dat niet mijn probleem, en daarmee bedoel ik dat, wij dan als persoon naar onszelf moeten kijken en diep graven, waarom wij ons getrapt voelen.  ‘Getrapt voelen’ wilt zeggen dat we diepgewortelde issues hebben. Het kan positief zijn en negatief, maar vaak negatief. Is gewoon perspectief. 

Het kritiek

Wel nu, een kennis stuurt mij van tijd tot tijd artikelen en of video’s die in Suriname de ronde doen, veelal in relatie tot het beroep dat ik op een laag pitje uit oefen. Er deed een artikel de ronde waarbij ik niet begreep, waarom hij het stuurde. Al geruime tijd volg ik de Surinaamse media niet, omdat het veelal uit aankondigingen bestaat en ik er niet veel uit kan halen. 

Ik erger mij, maar omdat ik momenteel op andere dingen focus, dan wil ik mij niet laten triggeren door iets dat ik nog niet wenst op te lossen. Mijn trigger is dat als ik kritiek uit op mijn collega’s of beroepsgenoten- ik wel wil aantonen dat het beter kan. 

Terug op het artikel dat via social media is verschenen. 

Er is door die kennis uitgelegd, dat hij het taal gebruik in het artikel niet gepast vind; de toon en de persoonlijke aanval dat hij als burger constateert. Ik ga er van uit dat hij mijn mening wilt weten over het artikel. Enige dat ik weet is dat het geen ethische journalistiek is of verslaggeving en dat op de ministeries communicatie medewerkers zich niet identificeren als journalisten en daarom ook niet verplicht voelen om goede artikelen te produceren. 

Waar mijn trigger begon is toen hij nog een video via Facebook met mij deelde met de beschrijving’ ‘de vragen van de journalist’. Mijn reactie was niet mals, en hij begreep mij, en toch kreeg ik het gevoel alsof mijn mening en kritiek niet wordt gewaardeerd, want aan de hand van mijn mening kreeg ik het gevoel alsof ik de ‘journalisten’ die wij wel hebben niet erken. 

Wat doen die journalisten momenteel- ik zie geen academische stukken of analyses van ze. Ik hoor wel veel kritiek van hun en hoe het beter moet en kan, maar leveren zij zelf een bijdrage? Ik denk niet dat ze dat voldoende doen. Vandaar dat als ik kritiek geef, ook wel basis heb, waarop anderen geen kritiek op kunnen hebben. We doen ons best met wat we hebben, maar ik kan mijn beroepsgenoten geen journalisten noemen. Het is geen grootspraak. Om internationale doorbraak te maken, dien je als eerst een bachelors degree te hebben, daarnaast wel meer te doen, dan lokaal nieuws te schrijven. De ambities om meer te willen, de passie die je uitstraalt en de manier hoe je je profileert is wat maakt dat je wordt geselecteerd voor awards. De referentie die ik heb is natuurlijk niet te vergelijken met het buitenland, maar als we wel op willen klimmen, moeten wij wel naast de personen in het buitenland kunnen staan. Hoeveel van ons kunnen dat, hoeveel van ons heeft gedurfd om awards binnen te halen, hoeveel van ons wil daadwerkelijk ook dat anderen kunnen meeliften. Het laatste moet wel komen van de individu zelf- als er een drang in zit, dan wil je zelf wel de effort in plaatsen zonder dat iemand achter je aan moet zitten. Overdracht gebeurd door dat een pupil willing is om te leren van een mentor. 

Er zijn feiten; 

1. Suriname heeft geen volwaardige journalisten. Als ik die wil vergelijken kunnen de meeste van mijn collega’s, vanwege hun baggage niet mee doen aan de Humphrey Program. Maar, ik zou het geweldig vinden als meerdere journalisten zich opgeven om mee te doen. 
2. Vragenstellen heeft met voorbereiding te maken; waarbij ook kennis en kunde aan te pas komt over het onderwerp. Het is ook een kunst om te luisteren. Men zegt niet zomaar ‘voorbereiding is het halve werk’. 
3. Men moet bewust zijn dat er verschillende type vormen van journalistiek is, en verschillende platformen en genres om het te uiten. We willen niet in hokjes geplaatst worden, maar er bestaan niet zomaar platformen als columns ( waar je je observaties kan delen en je mening daardoor kan uiten), entertainment ( waarbij speciaal programma’s worden ontwikkeld voor de sensatie en de cijfers), actualiteiten ( waarbij cijfers, analyses, en journalistiek aan te pas komen), en nog veel meer. Er zijn wel duidelijke onderscheidingen en we moeten die accepteren en toepassen. 
4. Er zijn diverse spelregels, codes, en afspraken die zijn gemaakt door diverse redacties ter aanvulling op punt 3. Daarom bestaan er formaten en draaiboeken. Het is een bepaalde format dat succes boekt bij any kind of programma. 

Dat mijn kennis heeft geuit, dat door mijn mening hij het gevoel kreeg alsof niemand goed is, is triest, want als hij dat gevoel krijg, weet hij diep in zichzelf dat niemand goed is, want ook ik ben niet goed en ben ook nog niet eens daar als ik mezelf vergelijk. Ik heb wel een bachelor degree, maar vergeleken met mijn collega’s in West Europa, in Amerika en in sommige Latijns-Amerikaanse landen, ben ik helemaal niet te tippen naast hun. Ik was niet bezig met een academische journal over een bepaalde type onderwerp, ik was niet bezig met het onderzoeken van een bepaald onderwerp, en tja… ik heb alleen ideeën, maar bang voor kritiek om het uit te voeren. Suriname is gauw op neerhalen, het aan-wal-staan kritiek en weet het eeuwig beter dan de ander. 

Er zijn goede journalisten in Suriname of personen die hun best doen – de journalistiek te behouden door de samenleving te voorzien van informatie en soms heb je hier en daar wat goede artikelen. Maar dat is ook wat we nog steeds doen. Ik zit al 10+ jaren in de journalistiek en heb naar mijn gevoel maar 3 jaren echte journalistiek kunnen uitoefenen tijdens het actualiteiten programma Suriname Vandaag. Daarna en tot nu toe zie ik meer dat we informatie verschaffen; aankondigen en afkondigen. Geen enkel richting van een beetje diepgang en kritiek in de berichtgeving. 

De columns hebben dat wel, omdat we dan ook niet gebonden zijn aan de taal en agenda van de media huizen. 

Ik ben wel blij dat het platform er is en dat we de samenleving blijven informeren, maakt niet uit of het inhoudelijk diepgaand is of niet. Liever iets dan niets, zeggen we vaak in Suriname.